Archive

Uszkodzenie ścięgien strzałkowych

Uszkodzenie ścięgien strzałkowych to częsty uraz towarzyszący skręceniom kostki. Najczęściej dochodzi do uszkodzenia troczka ścięgien strzałkowych, co powoduje, że zwichają się one ze swojej normalnej pozycji i w trakcie aktywności pacjent czuje przeskakiwanie w okolicy kostki bocznej. Drugim częstym urazem jest rozwarstwienia ścięgna strzałkowego krótkiego. Diagnostyka pierwszego rodzaju uszkodzenia jest dość prosta, pacjent sam zauważa, że ścięgna „przeskakują” nad kostką. Diagnostyka drugiego typu urazu jest dużo bardziej wymagająca, podłużne uszkodzenie ścięgna trudno jest uwidocznić na USG, a nawet na MRI, tymczasem pacjent po aktywności fizycznej cały czas odczuwa dolegliwości.

Oba uszkodzenia ścięgien strzałkowych wymagają leczenia operacyjnego. Rekonstruujemy troczek ścięgien strzałkowych, w razie potrzeby pogłębiamy rowek, w którym one się poruszają. Wykonujemy tubularyzację ścięgna w przypadku jego rozwarstwienia, czyli nadajemy mu prawidłowy, okrągły w przekroju kształt. Zabiegi te są stosunkowo proste i bezpieczne, zazwyczaj wymagają unieruchomienia stawu skokowego od 2 do 6 tygodni. Po tym okresie można stopniowo wracać do codziennych aktywności. Powrót do sportu może nastąpić najwcześniej po kolejnych 6 tygodniach. W przypadku tego typu uszkodzeń bardzo ważna jest odpowiednia rehabilitacja. Musimy przeznaczyć na nią od około 3, nawet do 6 miesięcy.

Paluch koślawy

Większość skutecznych technik leczenia palucha koślawego obejmuje przecięcie I kości śródstopia oraz często przecięcie paliczka bliższego palucha. W zabiegach wykonywanych techniką klasyczną (otwartą) wymaga to dość rozległego dojścia operacyjnego, aby przeciąć kość z użyciem specjalnej piły ortopedycznej. W technice małoinwazyjnej – przezskórnej takiej jak MICA (Minimally Invasive Chevron Akin) przecięcie kości wykonywane jest za pomocą dedykowanego szybkoobrotowego frezu. Na zdjęciu zaznaczone są przykładowe linie cięcia metodą klasyczną oraz minimalnie inwazyjną dla korekcji palucha koślawego oraz kości śródstopia II-IV.

Kierunek przecięcia kości cały czas kontrolowany jest obrazem na aparacie rtg. Wprowadzenie frezu do kości wymaga jedynie niewielkiego nacięcia skóry, zazwyczaj nie dłuższego niż 5 mm. Po przecięciu I kości śródstopia i skorygowaniu deformacji poprzez przesunięcie jej fragmentów zostają one połączone dedykowanymi implantami (śrubami tytanowymi). Wprowadzenie śrub także wymaga jedynie niewielkich nacięć i kontrolowane jest obrazem rtg.

Do największych zalet technik małoinwazyjnych należą:

• możliwość korekcji dużych deformacji bez uszkodzenia tkanek miękkich,
• mniejsze ryzyko infekcji
• mniejsze dolegliwości bólowe w okresie pooperacyjnym.

Cięcia poprowadzone są poza torebką stawową, więc zakres ruchu stawu śródstopno-paliczkowego palucha jest zdecydowanie lepszy niż metodą klasyczną.
Nie wszystkie rodzaje deformacji kwalifikują się do korekcji techniką MICA. Wspólnie z pacjentem podejmujemy decyzję o technice zabiegu, która będzie najskuteczniejsza i związana z najmniejszym ryzykiem.

Paluch koślawy przed

Paluch koślawy po

Deformacje palców (palce młotkowate, młoteczkowate, szponiaste, nakładające się)

Wyróżniamy kilka rodzajów deformacji palców stopy:

1. Palce młotkowate
2. Palce młoteczkowate
3. Palce szponiaste
4. Palce nakładające się

Zazwyczaj deformacje palców współwystępują z innymi deformacjami stopy takimi jak paluch koślawy. Zabiegi operacyjne, które wykonujemy zależą od stopnia deformacji oraz jej korektywności W większości przypadków korekcje palców jesteśmy w stanie wykonać zabiegiem przezskórnym. Polega on na korekcji tkanek miękkich, a także kości jedynie przez niewielkie kilkumilimetrowe nacięcia. Możemy zastosować znieczulenie miejscowe lub regionalne, a pacjent niemal od razu po zabiegu może wyjść do domu. Bardziej zaawansowane przypadki mogą wymagać korekcji otwartej lub operacyjnego usztywnienia stawów palców przy pomocy specjalistycznych tytanowych implantów.

Leczenie niestabilności stawu skokowego, operacja sposobem Bröstroma

Niestabilność stawu skokowego jest częstym powikłaniem skręcenia stawu skokowego. Przyczyną tego stanu może być rozległy, wielowięzadłowy uraz, zbyt szybki powrót do aktywności, lub brak odpowiedniej rehabilitacji. Leczenie niestabilności stawu skokowego rozpoczynamy od leczenia zachowawczego. Trenujemy głównie propriorecepcję, czyli tak zwane czucie głębokie. Przy każdym urazie więzadłowym, dochodzi do uszkodzenia części neuronów odpowiadających za przewodzenie tych bodźców. Odpowiednio dobrane ćwiczenia równoważne pozwalają na ponowne „nauczenie się” utrzymywania odpowiedniej pozycji i zapobiegania ponownym skręceniom.

W przypadku gdy rehabilitacja nie przynosi spodziewanych korzyści, konieczne staje się leczenie operacyjne. Podstawową techniką, którą się posługujemy, jest technika Bröstroma. Polega ona na anatomicznej naprawie więzadła ATFL (anterior talofibular ligament – przednie więzadło strzałkowo-skokowe). W przypadku podejrzenia uszkodzeń wewnątrzstawowych często wykonujemy też artroskopię stawu skokowego. W zależności od konkretnego urazu i potrzeb pacjenta wykonujemy pojedynczą procedurę, jej modyfikacje takie jak zabieg metodą Bröstroma-Goulda lub wielopoziomowe zabiegi z wykorzystaniem przeszczepów ścięgien i implantów. Niektóre z tych procedur wykonujemy także artroskopowo.

Leczenie biologiczne PRP osocze bogotopłytkowe

Leczenie biologiczne polega na stymulacji naszego własnego organizmu do odpowiedzi na chorobę. W ortopedii używamy do tego m. in. osocza bogatopłytkowego (PRP – platelet rich plasma). Aby przygotować PRP, pobieramy krew do specjalnej probówki, w taki sam sposób w jaki standardowo pobiera się krew. Następnie, przy pomocy specjalistycznej wirówki zagęszczamy krew i odseparowujemy z niej koncentrat krwinek. W tym koncentracie znajdują się białka, przy pomocy których nasz organizm radzi sobie z chorobą. Podajemy je w iniekcji w chorą okolicę, czyli np. staw, okolicę przyczepu ścięgna lub więzadeł. Przy pomocy osocza bogatopłytkowego możemy wspomagać leczenie m.in. takich chorób jak:

• Zapalenie ścięgna Achillesa,
• Zapalenie rozcięgna podeszwowego (popularnie nazywane ostrogą piętową),
• Zapalenie trzeszczek,
• Zmiany zwyrodnieniowe, np. paluch sztywny.

DMMO (distal metatarsal metaphyseal osteotomy)

DMMO jest to przezskórny zabieg operacyjny, który wykonujemy w niektórych postaciach metatarsalgii, czyli dolegliwości bólowych śródstopia. Wskazaniem do tego zabiegu jest m.in. tzw. płaskostopie poprzeczne. W wyniku płaskostopia poprzecznego nacisk głów II, III i IV kości śródstopia na struktury podeszwowe może być dużo większy niż pozostałych promieni. To powoduje przewlekłe dolegliwości bólowe. Osteotomia DMMO polega na przezskórnym przecięciu tych kości i pozwoleniu na zrost kostny w prawidłowym ustawieniu.

Aby zrobić osteotomię DMMO wykonujemy w okolicy kości śródstopia cięcie, które ma jedynie 2-3 mm długości. Wprowadzamy w okolicę kości specjalistyczny frez, podobny do narzędzi stomatologicznych i przecinamy kość pod odpowiednim kątem. Następnie pozwalamy jej zrosnąć się w takim ustawieniu, by nacisk na poszczególne kości był równomierny. Zabieg ten nie wymaga zastosowania żadnych implantów, a stawy poszczególnych palców są nienaruszone. Osteotomia DMMO pozwala na zachowanie równowagi pomiędzy długością każdej kości śródstopia i zapobiega dzięki temu nawrotom. Na skórze pozostają punktowe, niemal niewidoczne blizny.

Od razu po zabiegu można obciążać kończynę. Zabieg wykonujemy często w trybie dziennym, bez nocnego pobytu w szpitalu. Przez około 6 tygodniu należy nosić specjalny but z twardą podeszwą, po upływie tego czasu można wrócić do normalnego obuwia. Często łączymy ten zabieg z przezskórną korekcją palucha koślawego, osteotomią kości piętowej lub innym potrzebnym zabiegiem. Możemy korygować obie stopy w trakcie jednego zabiegu.

Artroskopia stawu skokowego

Artroskopia, określana także czasem operacją „przez dziurkę od klucza”, jest procedurą pozwalającą w sposób całkowicie małoinwazyjny na zbadanie wnętrza stawu oraz na leczenie zmian chorobowych w jego obrębie. Nazwa wywodzi się z języka greckiego i oznacza dokładnie „oglądanie stawu”. Od lat popularne są procedury artroskopowe dużych stawów, takich jak kolano czy bark. Współcześnie najnowocześniejsze techniki i zminiaturyzowany sprzęt pozwalają nam na leczenie artroskopowe także mniejszych stawów, takich jak staw skokowy lub nawet staw śródstopno-paliczkowy palucha!

Przy pomocy artroskopu jesteśmy w stanie

1. Zaopatrzyć uszkodzoną chrząstkę stawową.
2. Wyciąć wyrośla kostne oraz usunąć ciała wolne.
3. Usunąć patologiczną błonę maziową, np. w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów.
4. Wykonać transfer niektórych ścięgien w przypadku ich uszkodzenia.
5. Leczyć niestabilność stawu skokowego.
6. Przeprowadzić usztywnienie stawu.

Aby przeprowadzić zabieg artroskopowy, konieczne jest wykonanie co najmniej dwóch niewielkich cięć o długości około 5 mm, pozwalających na bezpieczne dostanie się do stawu. Nacięcia te nazywane są portalami. Przez jeden z nich do środka stawu wprowadzana jest kamera. Przez drugi z portali wprowadza się narzędzia, dzięki którym jesteśmy w stanie naprawić uszkodzone struktury.

Najczęstszym wskazaniem do artroskopii stawu skokowego jest schorzenie nazywane konfliktem przednim. Polega ono na powstaniu wyrośli kostnych w przedniej części stawu skokowego spowodowanych wcześniejszymi urazami np. wielokrotnymi skręceniami stawu lub aktywnością sportową, szczególnie piłką nożną lub sztukami walki. Wyrośla te drażnią torebkę stawową, powodując obrzęk i ból, mogą też ograniczać ruchomość w stawie. Usuwamy je, stosując dedykowane artroskopowe frezy, cały czas kontrolując ich pracę za pomocą kamery.

Po zabiegu artroskopowym w obrębie stawu skokowego pacjent najczęściej wymaga stosowania kul jedynie przez kilka dni. Rehabilitacja stawu zaczyna się już pierwszego dnia po operacji.

Artroskopia jest zabiegiem małoinwazyjnym, wszystkie ważne struktury pozostają nienaruszone, blizny zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz są minimalne. Dzięki temu jest to zabieg bezpieczny i bardzo skuteczny.